Heb jij het op je heupen?
Momentopname:
Ik doe een tao-training. Het heet ‘vallei-orgasme’. Zo, dat woord is eruit. Zo’n drie keer in de week mag ik oefenen. Moet, mag ik niet zeggen, want dan raken mijn nieren gestresst. Dus, vooruit, ik begin. Ik laat mij achterover zakken op een stoel en zucht ‘hè, hè’. Nou, dat is goed te doen. Voelt heel fijn zelfs. Dan ga ik aan de slag met de klanken en bewegingen die horen bij het vrijmaken van de organen. Ik weet het niet hoor, ik heb zo mijn twijfels. Het gaat best ver, voor een nuchtere Drent. Maar ik doe ze gewoon. Sssh, who, haa …. Ik leer het nu alvast, omdat de cursus belooft dat ik op een gegeven moment zo’n hete buik krijg, dat deze klanken me helpen om dit vuur te reguleren. Ik wrijf mijn handen over mijn buik. Erg heet voelt het er nog niet hoor. Misschien een kleine zindering…
Ik vervolgde de cursus, omdat mijn verlangen naar bekken-vuur heel groot was. Ik voelde me altijd een beetje verscheurd: zo’n vurige vrouw, maar zo preuts in mijn heupen. Behoorlijk uit balans. Ik heb al veel geluisterd naar mijn heupen, om te ontdekken waarom ze zo strak stonden. Zo recht. Zo onaantastbaar. Zo koud.
Je schrap zetten
Ik ben niet de enige, weet ik nu. Met onze heupen en benen zetten we ons schrap tegen het leven, dat behoorlijk turbulent kan voelen. Stel je maar eens voor hoe het is om aan dek van een schip te staan, terwijl het water woelt. Je wilt niet vallen, want dan glijd je van het dek, zo het water in. En dan verdrink je, want het water is veel te koud en te wild om het lang vol te houden. Dus. Zet je schrap. Voorkom vallen.
Voel je het in je heupen?
Behoudend
Voor mij speelt er nog iets anders mee. Ik ben opgegroeid in een vrij christelijk en behoudend plattelands milieu. Ik wilde wel een ringetje in mijn oren, ‘maar ik was toch zeker geen zigeuner!!!’ Alles wat jeu gaf aan het leven was al snel des duivels, hoerig, gevaarlijk, dus moest uit de weg worden gegaan. En als vrouw moest je maar niet te uitdagend zijn, want de gevolgen konden wel eens heel groot zijn. Mannen… ze zijn niet te vertrouwen, en .. sowieso .. wat zullen ‘ze’ daar wel van zeggen … Dus draaien met mijn heupen? Ik zou niet durven!
In mijn heupen, in vrouwelijkheid, schuilde, zo leerde ik, een groot gevaar. En wilde ik het redden in deze wereld, dan moest ik me vermannen.
Een belletje
Momentopname: Aan mijn broek, aan mijn zij hangt een belletje aan een kettinkje. Wanneer ik loop moet het belletje soepel naar voor en naar achter zwaaien. Mijn heupen moeten die beweging inzetten, anders blijft dat belletje gewoon hangen. Dus ik zwiep en zwaai met mijn heupen om de beweging op gang te brengen. Ik durf het zelfs in het park, wel overdag. Ik loop langs een bankje met een paar mannen erop. Als ik voorbij ben – ik moedig mezelf aan gewoon door te blijven zwaaien met mijn heupen – hoor ik opmerkingen en gefluit achter me. Huh? Direct effect? Hmm. Even voelen of ik dat aan kan…
De vraag is dus: Durf ik het op de heupen te hebben. Durf JIJ het op je heupen te hebben? Zet een lekker swingend muziekje op, en gooi ze los. Beweeg van links naar rechts, van voor naar achter, in rondjes linksom, rechtsom en denk aan de bloem. Voel je dat je wel door je benen moet zakken om lekker te kunnen draaien? Dus je haalt ook meteen je knieën van het slot. En drukt je voeten stevig in de aarde. Alleen al bij de gedachte voel ik kracht door me heen stromen. Wat die heupen al op gang kunnen brengen.
Doe lekker mee! Geef je op voor het online programma ‘Je lichaam als klankkast’, of ‘De vurige stem‘.