Weerstand
Steeds subtieler voel ik wanneer iets in mij zich verzet tegen de buitenwereld. Tegen een persoon, tegen een situatie. Een minuscuul klein deurtje kan dicht gaan. Deze kleine deurtjes zijn veel moeilijker waar te nemen dan grote deuren, dikke houten kasteeldeuren, die,
BAM, dichtslaan.
POK.
Mezelf verbijsterd achterlatend. Verstijfd. Verkild. Verhard. Gevoelloos. Een akelig gevoel, vind ik. Op zo’n moment is het compleet duidelijk dat ik moet gaan zitten, de deur naar mijn binnenwereld open moet zetten en moet gaan luisteren wat er aan de hand is:
DREIGING
Waarom voel ik mij zo bedreigd
Waarom denk ik dat ik mij op deze wijze beschermen moet
Waarom denk ik dat ik mij af moet sluiten voor de gevaarlijke buitenwereld.
Mijn lichaam voelt deze ‘dreiging’ vaak eerder dan mijn hoofd. Al dan niet terecht, hoor. Dat is het onderzoek. Vaak, meestal, nou, eigenlijk altijd, schuilt er een overtuiging die niet waar is. Bijv: ‘Als ik NU de deur openhoudt, zal ik mezelf verliezen’.
OP EEN KIER
Vaak vraagt het tijd en veel moed om die grote deur weer open te zetten, ook al is het maar op een kiertje. Gelukkig duurt dat tegenwoordig veel minder lang dan vroeger.
Dan die kleinere deuren. ‘Bedreiging’ op kleinere schaal. De acute noodzaak om te gaan zitten voel je dan wellicht niet. Je bent wel geraakt door de situatie, de persoon, maar er zijn nog genoeg deuren open, en ach, zo erg is het niet. Je houdt je in, en voor je het weet ga je gewoon door, maar blijft die deur dicht.
GESLOTEN DEUREN
Oeps. Jammer! Want open deuren geven lucht en licht. Achter dichte deuren, in gesloten kamers, waar niet wordt opgeruimd en gelucht, raakt de lucht bedompt, verschimmeld, verrot, en als DAN de deur open gaat…. Pfffff…. Berg je dan maar.
Kun je ze voelen, die gewone huis-tuin-en keuken deuren die dicht gaan? Wat doe jij? Houd je ze dicht, houd je je in, of knal je de deur op een gegeven moment toch open, met alle gevolgen van dien?
STIEKEME AFSLUITERS
Maar dan die hele kleine hè, waar ik dit stuk mee begon. De feeën deurtjes. De kleine fluisteringen. Die een heel subtiel gewaar-zijn vragen. Die waar je met gemak over heen kunt stappen, met je 7-mijls laarzen. Of die je met diezelfde laarzen, of je gewone sandalen zelfs, maar zo vertrapt. Betekent dat dat ze er niet meer zijn? Nou, nee, volgens mij niet. Het zijn de stiekeme afsluiters die het lastigst op te sporen zijn, maar die in de loop der jaren behoorlijk schade aan kunnen richten in de kamer(tje)s van je ‘huis’. Bijv. door opkropping, verstopping of ontploffing. Al wat daar kan smeulen…. Brrr.
Herken jij het gevoel van een feeën deurtje dat dicht gaat of slaat? Een gewone deur? De kasteeldeur? Voel je de verschillen? In je lichaam, en in de manier waarop je vervolgens reageert?
Op het herkennen en weer openen van feeën deurtjes!