‘Heb jij ruggengraat?’
Deze vraag roept bij mij een nare emotie op. Ik proef een sterk oordeel op al dan niet ruggengraat hebben. Hetzelfde heb ik, in eerste instantie, bij het beeld van hangende schouders en een hangend hoofd. Voor mijn ogen zie ik een plaatje van een loser. Ik merk hoe sterk dat beeld is. Wanneer ik aan een ruggengraat denk, doemt dit beeld altijd als eerste op, het lijkt wel voorgeprogrammeerd. De boodschap is duidelijk: Je moet wel ruggengraat hebben.
Desnoods door volop te profileren dat je een loser bent.
Momentopname
Mijn jongste zoon leest. Dat is een wonder. Hij gaat er helemaal in op. En wat leest hij? De hele reeks ‘Het leven van een loser’. Eerst dacht ik: ‘Het is toch veel te pijnlijk om te lezen wat er allemaal kan gebeuren op school wanneer jij die loser bent. Dat wil je toch niet lezen!’. Maar blijkbaar is het een opluchting om erover te lezen, een genoegen zelfs. Blijkbaar haalt het benoemen van de angst de druk van de ketel. Of kun je, door te lezen over iemand bij wie alles, echt alles, mis gaat, voor jezelf constateren: ‘Oooo, bij mij valt het allemaal nog wel mee. En als hij dát allemaal aankan, dan kan ik dít zeker aan’.
Het leven van een loser
Wat zijn jouw gedachten over het leven van een loser?
Geen ruggengraat hebben, betekent ook dat je over je heen laat lopen. De energie of moed om rechtop te gaan staan en je uit te spreken lijkt te ontbreken. Het innerlijk vuur, de oerkracht die in ons allemaal aanwezig is, van nature voelbaar in je bekken, is bedekt door een klont van emoties. Deze emoties kunnen voelen als vuur, maar kunnen evengoed gestold zijn tot een harde korstige dode klont. Dat is niet zomaar ontstaan. Een leven vol ervaringen zal de illusie van machteloosheid, krachteloosheid hebben versterkt. De kracht is sterk genoeg, daar hoef je nooit aan te twijfelen, maar blijkbaar weegt de angst zwaarder. Angst voor een uitbarsting. Angst voor eigen kracht. Angst voor de gevolgen. Dus kan de energie niet doorstromen, via je ruggengraat omhoog, door je keel, en door je mond naar buiten.
Verdoofd
We kennen allemaal die verdoving in meer of mindere mate. Mijn partner voelde de verdoving boven in de rug, ik halverwege, veel mensen die bij me komen voelen de verdoving in de onderrug … De rug is maar zo een dikke muur, waar geen trilling doorheen komt.
Onze rug krijgt mijns inziens niet genoeg aandacht. Áls we al aandacht hebben voor emoties, dan richten we ons op de emoties die aan de voorkant, in buik en borst, aanwezig zijn. Je kunt er gemakkelijker contact mee maken, je oog kan er gemakkelijker op vallen. We zijn meestal niet meer zo sensitief voor en met onze rug. We hebben er geen zicht op. Een belangrijk deel van mijn werk is die rug wakker te maken. Zodat onze natuurlijke kracht vrij baan krijgt.
Je rug wakker maken
Let maar eens op, de komende dagen: Wat voel jij met je rug? Wat neem je waar? De adembeweging is een mooie eerste manier om de gevoeligheid in je rug wakker te maken. Adem maar eens naar je schouderbladen. Naar je onderrug. Of naar je bekken.
Ga eens met je rug tegen de muur staan (O, wacht: luister eens: welk oordeel klinkt? Word je er even van bewust voor je verder leest), en doe een ruggendans met de muur, totdat je rug begint te gloeien. Voel nog even na. Zo. Dat voelt een stuk wakkerder!
Speel eens met je ruggengraat als ware het de stengel van een bloem, en laat zo je ruggengraat dansen op de wind. Voel je hoeveel flexibiliteit er schuilt in je rug?
Bedenk zelf maar eens wat je kunt doen om je rugbewustzijn te vergroten en de energie er lekker doorheen te laten stromen. Meer oefeningen vind je in het online programma ‘Jouw lichaam als klankkast’, maar ook in het Handboek Gewoon Lekker Galmen