‘Dus jij leert mensen presenteren?’
Hmmm. Leren presenteren… Nee, dat is niet wat ik doe. Iets in dat woord blijft aan een kunstje denken. En ik wil juist dat mensen de kunstjes loslaten, en gewoon, vanuit hun tenen, met hart en ziel, hun verhaal, hun waarheid, vertellen. Niet iets met een perfecte opbouw, stiltes op het juiste moment, precies de goede woorden, een levendige uitstraling…
Gewoon, precies dat, wat naar buiten rolt, of straalt. En vandaar weer verder.
En dat dat soms allemachtig lastig is, ja, daar kan ik volop over meepraten. Tjonge, hoe ik soms ga hakkelen en stotteren wanneer ik vertel ‘waar ik mee bezig ben’. Vooral als ik mensen me wazig aan zie kijken. ‘Dusse. Iets met presenteren?’
Is dat waar mijn hart vol van is? Presenteren? Tjonge, vind maar eens de juiste woorden. Nee, niet ‘iets met presenteren’. Dan zou je dagelijkse leven een presentatie zijn. Alsjeblieft zeg. Juist niet. Maar wat dan wel?
LEEF gewoon je waarheid, dat wat je innerlijke stem je toefluistert. Of dat nou op een echt podium is, of op ‘s werelds podium. Wat jouw waarheid ook is. Walk your talk. Jij hebt iets in handen dat de wereld mooier maakt. Leef dat. Doordrenk je gedachten ermee, je gevoelens, je hele lichaam, van top tot teen, van hoofd tot hart tot handen.
Gehakkel en gestotter ontstaat wanneer je twijfelt, wanneer remmende stemmen het over nemen. Geen punt. Doodnormaal. Maar neem wel weer de tijd om je te baden in je waarheid. En je zult zien dat het vuur weer door je heen gaat stromen, je vingers doet jeuken. Yes. Een nieuw moment, en ‘Luister, dit móet je horen….. ‘ komt dan vanzelf.
Vandaag is de dag van de waarheid.
Doe je mee?