Sterker dan sterk, krachtiger dan krachtig

Sterker dan sterk, krachtiger dan krachtig

Kathinka Chardon – Natuur Talent

Een gesprek met Kathinka is als het zien van een diavoorstelling met prachtige beelden, die hier en daar méér en directer spreken dan woorden.

Ik neem je even mee in de diavoorstelling:

• Zie voor je: Een diepe kuil!

Kathinka vertelt: ‘Ik heb me vroeger vaak en veel verstopt. Niemand kende me. Dat was wel veilig. Ooit groef ik op het strand een diepe kuil. Als ik daarin zat, kon me niets gebeuren. Daar was ik veilig. Ik hoefde niet achter me te kijken, niet voor me, niet opzij. Niemand kon me daar raken. Ook toen ik door allerlei situaties diep in de put zat, voelde dat ergens toch fijn. Beschermd. Hier kon ik mezelf wel redden. Maar ik voelde ook dat ik eruit moest komen. Dat ik mijn moed en mijn kracht aan moest spreken om zichtbaar te worden.

Dus krabbelde ik eruit, telkens weer.

• Zie voor je: Een Viking, groot, breed, sterk. Hij staat voor je. Nee, niet om je aan te vallen, maar om je te beschermen.

Kathinka groeide op met een dominante vader, en later trouwde zij een dominante man. Ze leerde volgzaam te zijn, lief en mooi te zijn. Ze leerde te luisteren. Maar dit was niet haar ware vrouwelijke zelf, dit was nodig om lief gevonden te worden. Op haar 21e werd haar eerste zoon geboren. Hij was zwaar gehandicapt en afhankelijk van Kathinka. Na 3 maanden kwam de dominee op bezoek. ‘Zullen we bidden’ vroeg de dominee. ‘Bidden?’, dacht ik, ’tot God? Alsof God me in deze situatie had gebracht, en me uit deze situatie zou kunnen redden’. ‘Nee’, zei ik. ‘Vanaf nu ga ik het zelf doen, en mijn kind een zo mooi mogelijk leven geven! Ik ben sterker dan sterk, krachtiger dan krachtig!’.

Dit was een keerpunt in haar leven. Tot die tijd had een Viking haar altijd beschermd. Groot en breed stond hij voor haar, om haar te beschermen tegen pijn, om de pijlen die op haar geschoten werden tegen te houden. De Viking moedigde haar aan alles bij het oude te laten, zich gewoon aan te passen, dat was het meest veilig.’Maar dit wilde ik niet meer. Vanaf nu mocht het om mezelf draaien. Ik besloot niet meer zomaar alles van iedereen aan te nemen. Dus als de Viking opduikt, dan vraag ik hem vriendelijk opzij te stappen. Ik zeg tegen hem: Je hoeft me niet te beschermen. Het leven beschermt me.’

• zie voor je: ‘Ik ben een kat met negen levens. Ik spring en mij kan niets gebeuren’.

Kathinka en haar man gingen uit elkaar.

‘Ik verbeet mezelf. Verdriet, daar sprak ik niet over. Onzekerheid? Ik sprak er niet over. Ik moest groot en sterk zijn. Ik moest er altijd zijn, voor de kinderen. ‘Mijn moeder weet alles’, zeiden mijn kinderen, en dat moest ik waarmaken. Ik deed alles zelf. Ik kon en mocht niet instorten. Ik droeg een schild, een harnas. Er werd wel op me geschoten, maar het raakte me niet. Ik trok me terug, ik verstilde.’

‘Dat vechten, dat duwen, dat inhouden kostte me vreselijk veel energie’. Kathinka kreeg allerlei fysieke kwalen. Astma, reuma, auto-immuunziekten. De tropenjaren eisten hun tol. Dit noopte haar haar leven, haar emoties, haar gevoelens, haar binnenkant, bewust aan te kijken.

• zie het voor je: … een trein met vele wagons

‘Toen we gescheiden waren dacht ik: ‘Nou, dit was het dan’.

De mooiste tijd van mijn leven begon, levenslessen leren. Ik zie het zo dat ik op een trein zit. Hij gaat heel hard. Soms reizen er mensen een tijdje mee, sommigen blijven langer en anderen maar heel kort. Het is een tijd met mooie mensen, mooie gesprekken, nieuwe inzichten. Eerst had ik nog de bevestiging nodig: Ben ik nog wel gewild? Ben ik mooi genoeg, lief genoeg? Opmerkingen over mijn uiterlijk, over wie ik was en hoe ik me moest gedragen raakten mij diep. Ik had te vaak gehoord dat ik niet goed genoeg was en dat als waarheid aangenomen. Vele ontmoetingen later en ook een aantal kuilen later zie ik de schoonheid van een ieder en mezelf..

• zie het voor je: Een oude ruïne

‘Ik had een photoshoot, toen ik 45 was. ‘Nou’, zei de fotografe, ‘je bent nog net op tijd. Voordat je het weet ben je een oude ruïne’.

Ik was eerst verbaasd en geraakt toen ik dat hoorde. Een paar uur later na de photoshoot en alle aandacht voelde ik me de mooiste vrouw op aarde. Gezien door de ogen van de fotograaf.

Remmingen zijn er nog wel, natuurlijk, maar veel minder. Ik verwelkom ze en omarm de lessen’.

• Zie het voor je: Je lichaam is een tempel

En jij bent zelf de enige die toegang kan krijgen.

Kathinka ging op zoek naar haar vrouwelijkheid, haar zachtheid. Zo ging ze bijvoorbeeld buikdansen, om te zien wat er allemaal kon schudden. Ze omarmde haar vrouwelijkheid en omarmde het beeld van de prachtige oude ruïne. Ze volgde de opleiding geweldloze communicatie, en daarna ontdekte ze hypnose als vorm om te communiceren met je onderbewuste.

Ze leert steeds meer haar onderbuikgevoel te volgen. Spiritueler en meer bewust van energie weet ze, dat pijlen haar kunnen raken als een zachte waarschuwing. Ze kan ze afbuigen met haar mind. Toevalligheden zijn er niet meer. ‘Ik zie mijn pijn en verdriet, en ook die van de ander. Maar er wordt voor mij gezorgd!’, is haar ervaring, ‘ik hervind mijn balans’. En zo durft zij zichtbaar te worden in deze wereld.

• Zie het voor je: ‘Een ronde arena

‘… en ik loop naar het midden, en sta daar in mijn volle kracht. Al die kracht heb ik te geven. Wat ben ik, wat zijn wij mooie wezens. Wat een kracht, wat een vuur, hebben wij. Wij kunnen kinderen maken! Besef dat goed! Zo krachtig. Ik wil het vuur in de ander aanbidden, als iets nieuws, als iets Goddelijks. Ik wil zoveel mogelijk mensen aanraken, ze bewust maken van hun schoonheid.

Wanneer ik een hypnosesessie begin, dan stap ik eerst die arena in, om dat vuur te voelen. De mannelijke en vrouwelijke energie doen een dans met elkaar. Beide hebben we nodig om onze missie de wereld in te brengen. Omarm de verschillen. Vrouwen durven misschien niet zo goed hun vrouwelijke energie in te zetten. Ze zijn bang voor de gevolgen, vinden het moeilijk uit de man-vrouw rol te stappen, hebben het idee dat dat vechtend moet. Maar wij vrouwen kunnen met onze creativiteit de wereldproblematiek bewegen, de aarde bewaren. Wij zien het grote geheel. Daarom moeten we ons met elkaar verbinden, elkaar steunen, voor als we het alleen nog niet goed durven.

Mijn coach zei onlangs: ‘Je bent zo’n bijzondere vrouw! Je hebt een bijzonder levensverhaal. Er brandt een vuur in je: laat dat branden, laat dat zien, zodat mensen zich kunnen warmen’. En ja, hoe vreemd ook om te horen, ik voel dat ik andere vrouwen veel te bieden heb. Ik heb een diep verlangen aangeraakt te worden en ik wil vrouwen aan-raken, een klein zetje geven. Met elkaar onze kwetsbaarheid delen, onze diepe dalen, onze schaamte. En onze kracht!’

Zie haar staan, in de arena, haar armen gespreid:

‘Zie me maar! Dit is het!’