Stellige Stemmen tijdens intervisie
We hadden intervisie met een grote groep mensen. Meerdere casussen kwamen op tafel en werden besproken. Er waren enkele gemene delers:
- de tendens was om tips te gaan geven aan de inbrenger
- waarop de inbrenger zei: ‘Ja, gedaan! En hielp niet!’
Waarop de casus bespreking eindigde in lichte ontevredenheid van zowel de meedenkers als de inbrenger.
Het is lastig om in volle openheid een casus te bespreken. Voor de inbrenger betekent dat: Onzeker durven zijn, kwetsbaar durven zijn, het niet weten, nieuwsgierig zijn naar ideeën, tijd nemen om de ideeën te verwerken. Vaak hoor ik in de stem de bescherming hiertegen, en compenseert de stem kwetsbaarheid met stelligheid. Ik herken dat ook zeker bij mezelf. Wanneer ik dat waarneem herinner ik mezelf aan openheid. Meteen zak ik dan terug in mijn stoel, ontspan ik, en kunnen opmerkingen of vragen dieper binnen komen.
Ook bij de meedenkers ontbreekt vaak een stuk openheid. Al veel te snel zijn er antwoorden, nog voor er grondig vragen zijn gesteld. Deze antwoorden klinken, voor zowel de meedenkers als de inbrenger, vaak als de bekende weg. En ook hier klinken dus gesloten, bedekte stemmen. Waar is de nieuwsgierigheid? Het onderzoek?
Hoe open we ook willen zijn als hulpverlener, velen van ons stappen toch snel in de valkuil van ‘Been there, done that!’. En juist als hulpverlener is het noodzaak elk contact open in te stappen, om een diepgaande interactie te bewerkstelligen.
Het kan zijn dat deze zelfde hulpverleners in hun werk met cliënten anders klinken, opener, zachter, toegankelijker. Dat zit er dik in. Het zou fijn zijn als deze ‘stemming’ ook in teamvergaderingen of intervisie klonk. Dat zou een enorme boost kunnen geven aan professionalisering van de hulpverlener.
Herken jij je eigen stelligheid? Op welke momenten ben jij geneigd je stelligheid in te zetten? Speel er eens mee: kies bewust voor stelligheid, of laat bewust je stelligheid los en kijk wat de gevolgen zijn in de interactie met je collega’s.